decisions decisions.

Hoi allemaal!

We moeten allemaal ontzettend vaak op een dag keuzes maken. Wat doe je aan? Wat eet je 's ochtends? Ga je met de bus naar je les of wandel je even? Ga je überhaupt wel naar je les? Dat soort beslissingen lukt me prima. Het gaat dan ook alleen over mezelf en of mijn keuze nu tegenvalt of niet, het heeft slechts invloed op mij en enkel voor korte duur. Geen probleem. Maar voor grote beslissingen die long term zijn, en waar eventueel nog anderen bij betrokken worden, not so much. Helaas ben ik een hel in beslissen.

En ik wou heel graag dat ik jullie nu tips zou kunnen geven, als je hetzelfde probleem hebt. Maar helaas. Als ik ze had, zou ik zelf het probleem niet hebben. Een voorbeeld; ik ga 's avonds met mijn vriend koken op kot. Zoveel is zeker. Maar wat?! Het is zelfs zo erg geworden dat ik een spelletje heb bedacht. Ik zeg een woord, mijn vriend probeert erop te rijmen, dan ik weer, enzovoort. Wanneer iemand niet meer kan rijmen, is het zijn beurt om te beslissen wat we gaan eten. Meestal win ik hierbij, omdat ik best goed ben in rijmen. En vaak probeert mijn vriend dan weer te omzeilen dat hij verloren heeft door nog spelletjes toe te voegen als blad steen schaar - waar ik dan ook weer mee win! Uiteindelijk moet hij dus meestal kiezen. En stiekem, zelfs al zou ik verliezen, zou ik er waarschijnlijk nog voor zorgen dat hij het voor mij zou doen.

Ik praat mezelf aan dat ik dit doe omdat het 'mij totaal niet uitmaakt'. En dat is ook deels zo. Het interesseert me helemaal niks wat we eten, of waar we op restaurant gaan of waar we iets gaan drinken. Waar hij (of een vriendin) het leuk vindt, vind ik het ook prima. Maar is dit wel de hele uitleg?

Een ander voorbeeld. Het einde van het semester eindigt weer en dat betekent voor mij twee dingen: Bepalen of ik wil veranderen van kot en mijn master kiezen.

Ik heb al drie jaar hetzelfde kot en ik ben er wel tevreden mee, maar er zijn zeker dingen die ik eraan zou willen veranderen. Mijn douche mocht een stuk beter, er is ontzettend weinig licht in mijn kamer (vooral als ik mij 's morgens klaarmaak) en het ligt vrij ver uit het centrum. Dit is wel relatief. Naar mijn les wandel ik 20 minuten. Ja, ik kan de bus nemen die vlak voor mijn kot aankomt en stopt enkele meters voor mijn aula (bonus). En ja, ik zou een fiets kunnen nemen. En stel, ik blijf hier volgend jaar zitten, dan doe ik dat waarschijnlijk ook. Maar toch, afstand is en blijft een beetje een nadeel. Het voordeel aan mijn kot vind ik de twee ruimtes (aparte slaapkamer en woonkamer), en de toch wel grote oppervlakte voor een lage prijs. Ook de keuken en wc vind ik prima, maar deze zijn gedeeld.

Het dilemma dus; blijf ik hier of verander ik? Elk jaar zit ik hiermee. Nu heb ik dit semester zo een tien koten en studio's bekeken en er bleven er vier over waar ik tussen twijfelde. Die van mij en mijn vriend stonden ook op het lijstje, naast twee studio's. Samen met mijn mama en vriend ben ik de studio's gaan bekijken, later zijn we iets gaan eten en hebben we overlegd wat de beste keuze zou zijn. Je wil niet weten hoe moeilijk dat ging. Elke kamer had zijn voordelen. En alhoewel beide een uitgesproken rangorde hadden over de vier kamers, had ik dat totaal niet. Hoe moest ik dit gaan kiezen?

Dus ik bedacht een systeem. Ik schreef alle dingen op die ik belangrijk vond aan een kot en gaf elke kamer een rangorde per categorie van 1 tot 4, waarbij 1 de beste score was. Het kot met de laagste punten zou dus, objectief, het beste kot zijn voor mij. Logisch, simpel en fool proof. Toen ik de resultaten zag, was ik echter verrast. Dat betekent dus dat ik me een ander kot op de eerste plaats had voorgesteld. En dan; wat doen? Je brain volgen, en dus de objectieve route kiezen, of toch gaan naar dat kot wat je al had overtuigd. En welk was dat laatste dan?

Het tweede dilemma dat zich momenteel in mijn hoofd speelt, is dat rond mijn master. Ik kan kiezen tussen Bedrijfscommunicatie, Strategische Communicatie en Media en Samenleving. Het eerste spitst zich - zoals de naam zegt - vooral toe op communicatie tussen bedrijven en PR. Bij het tweede richt je je vooral naar de reclame en Media en Samenleving brengt je in de televisie-, radio- en tijdschriftensector. In het middelbaar vond ik mijn studierichting kiezen al ontzettend moeilijk. De (serieuze) keuze ging tussen Pedagogie, Psychologie, Rechten, Criminologie en Communicatiewetenschap. Maar daarnaast heb ik zelfs Wiskunde, Geschiedenis en Geneeskunde overwogen. Totaal niets voor mij, maar als ik ze niet overwoog, verloor ik misschien wel iets!

Mijn master kiezen is net zo moeilijk. Want wat als ik bij de TV ga werken, maar uiteindelijk liever reclame had gemaakt? Wat als ik meer beroepsuitwegen heb bij bedrijfscommunicatie maar toch liever de job van redactrice voor een tijdschrift ga doen?

Heel heel vermoeiend. Ik denk dat het lezen van mijn gedachtegang al vermoeiend op zich is, laat staan op restaurant bij mij zitten en moeten luisteren naar mijn bedenkingen. En mijn hoofd roept dan constant 'KIES DAN!!'. En dat wil ik heel graag, maar het lukt me maar niet. 

Ik heb hier mijn eigen verklaring voor. Ik denk dat ik het heel moeilijk vind uit een reeks één te kiezen en de andere op te geven. Want wat als die andere misschien toch beter waren? Helemaal als ik nog iemand anders kan beïnvloeden. Wat als die persoon liever naar een ander café was gegaan en het niet wilde zeggen?  Bij het vak Sociale Psychologie heb ik geleerd dat wanneer je uiteindelijk je keuze uit de reeks gemaakt heb, je de alternatieven automatisch als minder gaat beschouwen en je keuze gaat opwaarderen. Feitelijk kan je dus niets fout doen. Dat stelt mij al een beetje gerust.

Terwijl ik dit schrijf, bedacht ik me dat ik niet de enige kan hebben die met dit probleem zit. Ik typte 'beslissingsangst' in en vond dit tekstje. Wat voelde ik me even aangesproken!

In therapie komen vaak mensen die niet weten welke stap ze moeten zetten, of ze weten het wel maar durven het niet. Als je eenmaal het gevoel hebt vast te zijn gelopen, en je weegt en wikt elke beslissing en actie die je moet maken dan kom je op een gegeven moment in de knoop. Je probeert je een weg uit het mentale moeras te denken, maar elke gedachte wordt gevolgd door een tegengedachte, en nog één, en nog één. Uiteindelijk kom je weer bij dezelfde gedachten uit. Het is levensangst (of beslissingsangst) die deze mentale draaimolen draaiende en in het gareel houdt en zorgt dat je geen beslissingen maakt. Ooit was je misschien een doener, nu ben je een denker, of eigenlijk, een piekeraar.

Spooky hoe precies dat beschreven wordt. Moet ik daarom in therapie? Uiteindelijk denk ik wel dat ik alle juiste stappen doorloop. Ik maak lijstjes met voor- en nadelen, ik bespreek het met anderen, ik stel mezelf een deadline, ... Toch lijkt dat allemaal niet te helpen.

Theodore Roosevelt heeft ooit gezegd: ” Het is beter om grote dingen te durven doen, grote triomfen te vieren, ook al ondervindt men tegenslagen tijdens dit proces, dan in een groep met eenvoudige mensen gerangschikt te zijn die noch veel vreugde noch veel leed ervaren omdat zij in een grijs gebied leven waar noch overwinning noch nederlaag bestaat.” 

Ik wou echt dat ik jullie nu tips kon geven maar helaas kan ik ze zelf ook heel goed gebruiken. Naast al deze dilemma's, komen de examens er ook aan, heb ik bijna dansoptreden en heb ik nog een hoop dingen te doen. Dilemma's die je stress geven, bovenop stress die je al had, dat kan niet goed gaan. Daarom wel één tip; maak het jezelf niet te moeilijk en probeer rustig te blijven.

Hoe gaan jullie om met beslissingen nemen? En hierop heb ik graag écht antwoorden, het kan mij - en anderen - maar helpen.

xx Eva

♥